Roken...? Dat lossen we samen wel op...! Zo luidde jaren geleden de slogan met betrekking tot het roken in het openbaar. Het was een poging van de overheid om rokers zich bewust te maken van het feit dat niet-rokers vaak overlast van ze ondervinden. Het is een gevoelig onderwerp gebleken, want niet zelden laait de discussie hoog op. Onder het motto 'Een tevreden roker is geen onruststoker' verdedigt de roker zijn geliefde sigaret en stelt hij zich regelmatig onbegrijpend op tegenover de klagers. Het is de wereld op zijn kop. Toch is er een trend waarneembaar, het roken in aanwezigheid van anderen zijn we in de afgelopen jaren steeds minder acceptabel gaan vinden.

Sinds roken op de werkplek niet meer is toegestaan, zie je overal groepjes rokers samenscholen bij deuren van bedrijfspanden. Niet een straat verderop of op zijn minst tien meter uit de buurt van de deur, maar meestal direct voor de ingang van het pand staan ze te genieten van hun verslaving. Dat er ook niet-rokers moeten passeren, die liever niet de schadelijke rook inademen, wordt vaak over het hoofd gezien. Een roker is zo vertrouwd geraakt met de rook van sigaretten dat hij de kwalijke effecten ervan meestal niet of nauwelijks onder ogen ziet. Voor iemand die niet rookt, is het juist een gruwel om zich door die walm heen te moeten worstelen. Hetzelfde geldt voor roken op de fiets. Een roker denkt ongestoord zijn gang te kunnen gaan, maar vergeet daarbij dat de mensen die achter hem fietsen dan wel door zijn rook moeten rijden. Ook in trappenhuizen en andere gemeenschappelijke ruimtes wordt door rokers onvoldoende rekening gehouden met de niet-rokende medemens. Zeg je er iets van, dan kun je een grote mond verwachten. Het lijkt wel of enig inlevingsvermogen in de situatie van de ander een roker soms vreemd is. Zou dit een effect van de verslaving zijn...?

Hoe dan ook, er gloort licht aan de horizon voor alle mensen die niet roken. Het roken in het openbaar is namelijk steeds minder acceptabel geworden. Zelfs in de privésfeer is roken meer en meer taboe, met name wanneer er kinderen in huis zijn. Opvallend is bovendien dat onder jongeren de acceptatie van roken sneller daalt dan in de hogere leeftijdsklassen. Dit zou erop kunnen duiden dan we sneller dan verwacht een generatie kunnen verwelkomen die roken ronduit onacceptabel vindt. Er is onderzoek verricht door wetenschappers van de universiteit van Maastricht. Gedurende een periode van tien jaar werden totaal 180.000 Nederlanders bevraagd over hun gevoelens met betrekking tot roken. Gebleken is dat meer mensen een afkeer hebben gekregen van roken op plekken waar andere mensen zijn. Zo wordt het bijvoorbeeld als ongewenst beschouwd wanneer iemand een sigaret zou opsteken op school of in het openbaar vervoer. Het is overigens verboden om op deze plaatsen te roken. Op een terras mag over het algemeen wel worden gerookt, maar ook daarvan lijkt de acceptatie inmiddels licht te zijn gedaald.

In gezinnen met jonge kinderen is roken veelal taboe. Was er tien jaar geleden sprake van een rookverbod bij 62 procent van dergelijke huishoudens, tien jaar later was dat percentage gestegen tot 77 procent. Ook de rokers zelf lijken ervan doordrongen te raken dat het niet verstandig is om hun huisgenoten met hun ongezonde verslaving te confronteren. Onder rokers is namelijk het rookverbod binnenshuis van kracht bij pakweg 55 procent van de huishoudens, terwijl dat tien jaar eerder nog maar bij 43 procent van de ondervraagden het geval was. Met iemand meerijden in de auto...? Als de bestuurder zelf niet rookt, steek je als passagier niet zomaar een sigaret op, zo luidt de mening van de meerderheid. Uit al deze gegevens blijkt dat de acceptatie van roken steeds verder afneemt. Of dit te danken is aan de intensieve campagnes die worden gevoerd om het roken te ontmoedigen, of aan het feit dat mensen steeds gezonder gaan leven, valt moeilijk te zeggen. De mening over roken op straat, dus niet op een specifieke plek maar gewoon ergens in de buitenlucht, is nauwelijks veranderd. Ook lijkt roken in de horeca, hoewel tegenwoordig verboden, nog op acceptatie te kunnen rekenen.

Zodra we iemand zien gapen, beginnen we zelf ook te gapen. Waarom we dat doen, is niet duidelijk. Evenmin weten we waar het gapen precies voor dient. Er zijn in de loop der jaren diverse theorieën bedacht, maar wetenschappelijk bewijs is er niet voor gevonden. De kans is groot dat je, bij het lezen van deze tekst, zelf ook al een keer hebt moeten gapen. Zo niet, dan zal dat waarschijnlijk in de komende minuten, als je verder leest, alsnog gaan gebeuren.

Gapen, of geeuwen, is het krampachtig openen van de mond bij lusteloosheid of vermoeidheid, zo leert ons het woordenboek. Uitgaande van de gedachte dat voor elke handeling die we als mensen onbewust verrichten een biologische verklaring moet zijn, blijft daarmee de vraag overeind staan waarom we het doen. Er is sprake van een reflex, die ontstaat in de hersenstam. Deze reflex is vrijwel niet te onderdrukken. Als het eenmaal zover is, spannen de spieren rond de mond zich aan, de mond opent zich en er wordt een grote hoeveelheid lucht naar binnen gezogen. Met name dit laatste is interessant. Men ging er daarom lange tijd van uit dat het gapen veroorzaakt werd door een tijdelijk zuurstoftekort. Wanneer de hersenen onvoldoende zuurstof krijgen, kunnen ze niet goed functioneren. Het zou dus een logische reflex vanuit de hersenen zijn om via het gapen een flinke hoeveelheid lucht in te ademen, zodat er weer voldoende zuurstof in het bloed kan worden opgenomen. Toch blijkt deze theorie al snel te sneuvelen wanneer er wetenschappelijk onderzoek op wordt losgelaten. Door proefpersonen in een zuurstofarme ruimte te plaatsen, kon al vrij snel de conclusie worden getrokken dat het kennelijk niets met de beschikbaarheid van zuurstof te maken heeft. De proefpersonen gingen namelijk niet vaker gapen dan ze deden voordat er sprake was van een zuurstoftekort.

Er wordt ook wel gesteld dat gapen een soort communicatiemiddel is. Het zou als het ware een methode zijn om aan de mensen in je omgeving duidelijk te maken dat je iets saai vindt, dat je moe bent of dat je verveeld bent en iets anders wilt gaan doen. Er wordt wel verondersteld dat men gapen in de oertijd als belangrijk communicatiemiddel gebruikte. Uit diezelfde oertijd zou ook de gewoonte stammen om te gapen wanneer we honger hebben. Eigenlijk was het op dat moment ook weer een stukje communicatie, bedoeld om uit te drukken dat het tijd was om op jacht te gaan. Wanneer een ander dan ook begon te gapen, was dat een signaal dat hij mee op jacht wilde gaan. Ook dit zijn echter theorieën die niet door de wetenschap kunnen worden bewezen. En dan is er natuurlijk nog de vraag waarom we gapen als we een ander zien gapen. Dit zou te maken kunnen hebben met het nabootsen van elkaars gedrag, om de sympathie van de ander te wekken. Zoals we elkaars accent overnemen, elkaars houding imiteren en ook andere dingen onbewust van elkaar imiteren, zo zou ook het gapen tot deze onbewuste sociale omgangsvormen behoren. Dit vermoeden wordt gesterkt door het feit dat autisten, bij wie het vermogen om zich te kunnen verplaatsen in een ander, minder sterk is ontwikkeld, ook minder snel de neiging hebben om het gaapgedrag van een ander over te nemen.

We hebben de neiging te denken dat de windjes die een ander laat, veel meer stinken dan onze eigen windjes. Dat is natuurlijk onzin, want een ander denkt precies hetzelfde over die van ons. Hoe het komt, dat je de indruk hebt zelf minder te stinken bij het laten van een windje, of het in sommige gevallen zelfs als een aangename geur te bestempelen, lees je hieronder.

Bij het eten en drinken slikken we ook steeds een bepaalde hoeveelheid lucht door. Dat is logisch, want die lucht gaat gewoon mee met het voedsel, de slokdarm in. Als die lucht allemaal in ons lichaam zou blijven zitten, zouden we onszelf geleidelijk opblazen als een ballon. Ingeademde lucht wordt weer naar buiten geleid via de endeldarm in de vorm van een windje. Maar een windje bevat veel meer gassen, die ons lichaam moeten verlaten. Drink je bijvoorbeeld koolzuurhoudend water, dan zal ook dat koolzuur uiteindelijk weer zijn weg naar buiten moeten vinden. Het grootste deel van een windje bestaat echter uit stikstof en andere gassen die bij de spijsvertering vrijkomen. Het zijn gassen die veelal worden geproduceerd door bacteriën en gistcellen in ons lichaam. De gassen eindigen, net als de ontlasting, in de endeldarm en worden vervolgens door de anus naar buiten geduwd. We kunnen dit bewust zelf doen, maar het kan ook spontaan gebeuren zonder dat we er controle over hebben. Afhankelijk van de samenstelling van het gasmengsel, stinkt een windje in meerdere of mindere mate. Is er sprake van een sterke geur, die doet denken aan de geur van rotte eieren, dan is er meestal sprake geweest van de afbraak van eiwitten in het lichaam. Dat levert zwavelhoudende moleculen en vette zuren op, die zorgen voor de indringende, door velen als kwalijk beoordeelde geur.

Ieder mens produceert zijn eigen unieke mengsel van gassen. Het is daardoor iets zeer persoonlijks en je kunt jezelf er goed mee identificeren. Dit zorgt ervoor dat je zelf niet zo'n moeite hebt met je eigen windjes, ze ruiken vertrouwd omdat ze de stoffen bevatten die je zelf geproduceerd hebt. Dit staat in contrast met de gedachte dat iets wat stinkt doorgaans een gevaar voor onze gezondheid is. Denk maar aan eten dat stinkt, omdat het bedorven is, of uitwerpselen van mens of dier, waar we ziek van kunnen worden als we ermee in aanraking zouden komen. We associëren stank dus met gevaar en dit zorgt ervoor dat we de windjes van een ander minder goed kunnen waarderen. Opvallend is daarbij dat het voornoemde proces vooral afhangt van de wijze hoe we met de stank worden geconfronteerd. Onze hersenen blijken een belangrijke rol te spelen bij de manier waarop we een windje van iemand ervaren. Sommige mensen stellen dat een stil windje veel meer stinkt dan een windje dat duidelijk hoorbaar de endeldarm verlaat. Dat hoeft echter helemaal niet zo te zijn. Het komt vooral doordat onze hersenen zich voor kunnen bereiden op stank, omdat ze een windje horen, dat de stank als minder hevig wordt ervaren bij een windje met geluid. Een andere bijzonderheid is dat conservatief ingestelde types vaak gevoeliger zijn voor stank dan hun meer avontuurlijke soortgenoten.

Veel mensen associëren een zucht met negatieve gevoelens, zoals wanhoop, teleurstelling of verdriet. Zodra ze iemand horen zuchten, zijn ze bezorgd of er misschien iets aan de hand is. Niet geheel terecht, want we kennen immers allemaal de zucht van verlichting, die feitelijk het omgekeerde doet vermoeden. Bovendien is het absoluut noodzakelijk dat we zelf een aantal malen per uur een zucht slaken.

We ademen de hele dag door, maar niet voortdurend in hetzelfde ritme. Door intensieve beweging stijgt de ademhaling, maar door te praten beïnvloeden we ook het tempo van onze ademhaling. Het is een proces waarbij voortdurend zaken worden aangepast op de situatie en zo nu en dan moet de zaak even gereset worden. Vergelijk het maar met een computer, waarmee je allerlei bewerkingen uitvoert. Op een bepaald moment is de computer traag geworden en kun je de machine het beste even uit zetten en weer aan. Op veel apparaten vind je tegenwoordig een resetknop, zodat je de boel weer even een frisse start kunt laten maken. Op ons lichaam ontbreekt die knop, maar je zou kunnen stellen dat zuchten een vorm van resetten is. Je ademt zoals je dat altijd doet, maar vlak voordat je uitademt, adem je nog een extra dosis verse lucht in. Vervolgens adem je weer uit en slaak je dus op dat moment een diepe zucht. Deze dubbele ademhaling, want dat is het in feite, wordt vanuit de hersenen aangestuurd en is noodzakelijk om de longen gezond te houden.

In de hersenen blijkt een plek te zijn die ervoor zorgt dat we, in plaats van een normale ademhaling, een dubbele dosis tegelijk inademen als een soort reflex. Dit moeten we gemiddeld eens per vijf minuten doen om onze longen in de juiste conditie te houden. De longen bevatten zogenoemde pulmonaire alveolen, dat zijn kleine blaasjes die zich bevinden aan het einde van de vertakkingen van de luchtpijp. Deze blaasjes hebben een belangrijke functie, ze halen het zuurstof uit de ingeademde lucht, zodat het zuurstof via het bloed getransporteerd kan worden naar alle delen van het lichaam. Tegelijk halen ze kooldioxide uit het bloed en geven dit weer terug aan de lucht, zodat het uitgeademd kan worden. Deze gaswisseling in de longblaasjes is van elementair belang voor ons functioneren. Een longblaasje zou je kunnen vergelijken met een ballon. Heb je wel eens geprobeerd om een ballon op te blazen wanneer die nat is aan de binnenzijde...? Dat gaat lastig, omdat de wanden aan elkaar blijven plakken. Zuchten voorkomt dat onze longblaasjes in elkaar klappen.

Het grootste deel van de Nederlanders heeft 's nachts in bed kleding aan. Soms is dat alleen ondergoed, soms kiest men voor een pyjama of een T-shirtje, maar helemaal naakt slapen doet slechts een klein deel van de bevolking. Tot is juist dat laatste aan te bevelen. Er zijn verschillende argumenten voor aan te dragen die naakt slapen bepleiten. Het komt je gezondheid namelijk ten goede.

De pyjama is een oorspronkelijk Indiaas kledingstuk, dat door Britse kolonisten als nachtkleding in Europa werd geïntroduceerd. Let wel, we spreken hier over een tijdperk waarin verwarming in woningen niet zo vanzelfsprekend was als nu. Ook het bedlinnen dat we tegenwoordig gebruiken heeft veel betere verwarmende eigenschappen dan de materialen die destijds werden gebruikt om ons in de nachtelijke uren mee te bedekken. De omstandigheden zijn dus tegenwoordig behoorlijk veranderd en het dragen van kleding in de nacht is daardoor allang geen noodzaak meer. Men heeft wel eens onderzocht in hoeverre reizigers naakt slapen in hotelbedden. Dat gebeurde op basis van een vragenlijst en daaruit bleek dat met name de Fransen fervente naaktslapers zijn. Ongeveer de helft van alle Franse reizigers blijkt naakt onder het dekbed te kruipen, dat percentage ligt aanzienlijk hoger dan bij de nummer twee in de lijst, de Britten, met slechts een kwart van alle mensen. Van de Nederlanders gaf slechts zestien procent aan naakt te zijn in het hotelbed.

Laten we eens kijken naar de voordelen van naakt slapen. Ons biologische ritme is ingesteld op nachtrust en  tijdens de slaap voltrekken zich in ons lichaam een aantal belangrijke processen. Daarbij hoort een daling van onze lichaamstemperatuur. In de nacht zijn we iets minder warm dan overdag en dat is belangrijk voor het goed laten verlopen van die processen. Wanneer we 's nachts kleding aanhebben, verwarmt die ons lichaam, terwijl dat juist niet de bedoeling is. De kleding belemmert dus het natuurlijke proces van afkoeling en daar reageert je lichaam direct op. Je wordt er onrustig van, je begint te woelen, je gaat transpireren en uiteindelijk ben je niet uitgerust op het moment van ontwaken. De temperatuur van je lichaam is daarnaast ook van belang voor de productie van melatonine en groeihormoon. Bij een lagere lichaamstemperatuur wordt van deze stoffen een grotere hoeveelheid geproduceerd en dat is goed voor bepaalde processen in je lichaamscellen die ervoor zorgen dat je lichaam jong blijft.

Onze intieme zones verpakken we overdag in ons ondergoed. Daar komt de bovenkleding dan nog overheen. De huid rond onze geslachtsdelen, maar ook die van bijvoorbeeld de voeten en de oksels, krijgt dus nauwelijks frisse lucht. Het is daarom een goed idee om juist deze delen van je lichaam in de nachtelijke uren wat ruimte te gunnen, zodat schimmelinfecties kunnen worden voorkomen. Ook de geslachtsdelen zelf zijn gebaat bij wat frisse lucht. Mannen die hun testikels altijd verpakken in strak ondergoed, kunnen daardoor de kwaliteit van het sperma negatief beïnvloeden. Ruimte en koelte zorgen ervoor dat het mannelijk zaad verbetert. Voor vrouwen geldt dat een vaginale schimmelinfectie minder snel ontstaat. Schimmels gedijen het best in een warme, vochtige omgeving, dus als je de zaak 's nachts goed lucht, bereik je daarmee dat je langer gevrijwaard blijft van dergelijke kwaaltjes. Slaap je samen met je partner, dan zorgt naakt slapen bovendien voor meer huidcontact, waardoor het knuffelhormoon oxytocine wordt aangemaakt. Het gevolg is een beter seksleven en minder stress.

Je urine hoort in principe helder van kleur te zijn en niet te stinken. Normaal gesproken is urine vrijwel reukloos, dus wanneer er allerlei kwalijke dampen opstijgen uit de toiletpot, is het tijd om je af te vragen wat er aan de hand is. Dit kan namelijk duiden op bepaalde lichamelijke gebreken. In de meeste gevallen wordt de geur echter veroorzaakt door onvoldoende te drinken. Een logisch verschijnsel, want urine voert afvalstoffen weg uit je lichaam. Die afvalstoffen veroorzaken de zure geur die urine soms heeft. Immers, wanneer je een tijdje niets gedronken hebt, hopen die afvalstoffen zich op in het lichaam. Dat is op zich al niet goed, maar wanneer je dan weer iets drinkt, wordt urine geproduceerd die een veel hogere concentratie afvalstoffen bevat dan de bedoeling is. De urine kleurt daardoor donker en heeft een penetrante lucht.

De geur van urine wordt voor een deel ook bepaald door wat we eten en drinken. Zo is het drinken van koffie een bekende veroorzaker van stinkende urine. Natuurlijk is met name de hoeveelheid hier een belangrijke factor. Mensen die één of twee kopjes koffie per dag drinken en daarnaast voldoende ander vocht tot zich nemen, zullen er in de regel niet veel last van hebben. Loopt het aantal kopjes koffie per dag op tot vijf of zes, dan is het heel goed mogelijk dat de urine een minder aangename geur krijgt. Daar liggen twee oorzaken aan ten grondslag. Op de eerste plaats bevat koffie cafeïne en deze stof zorgt ervoor dat de urine meer gaat stinken. Een ander effect van koffie is dat het vochtverlies stimuleert. Daarom is het verstandig om voor elk kopje koffie dat je op een dag drinkt, ook een glas water extra te drinken. Zo wordt het vocht, dat door de koffie aan je lichaam wordt onttrokken, weer aangevuld. Qua voeding is de asperge een bekende boosdoener wanneer er sprake is van stinkende urine. Hoewel het eten van asperges een gezonde keuze is, omdat deze groentesoort rijk is aan voedingsstoffen, is er ook een nadeel. Door de afbraak van zwavelhoudende stoffen in de asperges ontstaat een penetrant geurende urine. Verder is bekend dat mensen die antibiotica slikken ook vaak last hebben van een drastische en plotselinge verandering van de geur van de urine. Hetzelfde effect kan ontstaan door het gebruik van bepaalde voedingssupplementen.

Wanneer je op basis van je eet- en drinkgewoonten tot de conclusie komt dat dit niet de oorzaak kan zijn van je stinkende urine, kan het zijn dat er iets mis is in je lichaam. Een urineweginfectie ligt dan het meest voor de hand. De urinewegen bestaan uit de nieren (die het bloed filteren om daaruit urine te vormen), de urineleiders (de twee buizen die de urine van de nieren naar de blaas vervoeren), de blaas (waar de urine wordt opgeslagen voordat deze het lichaam verlaat) en de urethra (de buis die de urine uit het lichaam geleidt). Wanneer zich ergens in dit traject een bacteriële infectie voordoet, kun je last krijgen van een branderig gevoel bij het plassen, troebele urine en stinkende urine. Wanneer die infectie uiteindelijk de nieren bereikt, kunnen klachten ontstaan als extreem transpireren en het hebben van rillingen. Dit komt doordat de temperatuur van het lichaam door de infectie wordt beïnvloed. Bij vrouwen kan vaginitus (een aandoening die vaak veroorzaakt wordt door een bacteriële of schimmelinfectie met de gist candida) de oorzaak zijn van sterk ruikende urine. Bij mannen kan prostatitis de oorzaak zijn. Prostatitis kenmerkt zich vaak door een ontstoken prostaat. Verder zijn ook nierstenen, leverproblemen en diabetes mogelijke oorzaken van een sterk ruikende urine. Verder komt een stinkende urine vaker bij zwangere vrouwen voor, aangezien zij een grotere kans hebben op een ontsteking in de urinewegen. Raadpleeg bij twijfel altijd een arts.

Heb je wel eens gehoord van het telefoonbotje...? Men noemt het ook wel elektrisch botje, elektrische knobbel, stroombotje, telegrambotje, tinteldoosje of weduwnaarsbotje, maar de officiële benaming ervoor is epicondylus medialis. Het is het puntje van je elleboog, de plek waar je door de huid heen direct het bot voelt zitten. Iedereen stoot wel eens zijn elleboog tegen een hard oppervlak en ervaart dan een korte, hevige pijnscheut.

Deze pijnscheut doet denken aan de schok die je krijgt wanneer je de elektrische draden van een telefoonbel zou aanraken op het moment dat de telefoon overgaat. Op dergelijke draden staat een wisselspanning van ongeveer 80 tot 90 volt en dat levert een schok op die qua beleving te vergelijken is met het stoten van de elleboog. Dit is dan ook de verklaring voor het feit dat mensen schertsend spreken van het telefoonbotje. De pijn, die je voelt wanneer je de elleboog stoot, veroorzaakt een kort tintelend gevoel dat doorloopt naar de hand en met name naar de ringvinger en/of pink. Soms kun je het gevoel hebben dat je arm of hand heel kort verdoofd is. Deze heftige reactie wordt veroorzaakt door het feit dat je bij het stoten een zenuw raakt, die vlak onder de huid ligt. Onze elleboogzenuw (nervus ulnaris) loopt namelijk precies op dat punt, langs het uitstekende bot. Waar zenuwen vaak worden beschermd door spierweefsel of botten, is dat hier dus niet het geval. Daardoor is deze plek extra gevoelig.

Het stoten van de elleboog kan iedereen overkomen, het is niet gevaarlijk als dat een keer gebeurt. Er bestaan echter situaties waarbij mensen voortdurend een gevoel van pijn of tinteling in de onderarm ervaren, evenals in de ringvinger en/of pink. In dat geval is er mogelijk sprake van een nervus ulnaris die geïrriteerd is of beklemd ligt. Deze zenuw loopt door een soort groef in het bot, die we de cubitale tunnel noemen. Daarom wordt deze aandoening het cubitale tunnelsyndroom genoemd. Meerdere oorzaken kunnen hieraan ten grondslag liggen. Een te langdurige, te hoge druk op de elleboog kan het probleem zijn, maar ook een val, waarbij acuut sprake is van een hoge belasting van de elleboog, kan deze aandoening veroorzaken. Bekend is dat bij mensen die de elleboog vaak buigen, de aandoening vaker voorkomt. In sommige gevallen verdwijnt het cubitale tunnelsyndroom al wanneer ze de elleboog ontlasten en intensieve bewegingen vermijden. In andere gevallen is een operatieve ingreep nodig, waarbij de zenuw wordt verlegd.

De festivals rijzen de laatste jaren als paddenstoelen uit de grond. Een hele dag of zelfs meerdere dagen kijken en luisteren naar optredens op diverse podia is populair, maar wordt ook vaak geassocieerd met het gebruiken van allerlei genotsmiddelen die, op zijn zachts gezegd, niet erg bevorderlijk zijn voor de gezondheid. Om de bezoekers van festivals te waarschuwen voor de gevaren van drank en drugs is het Nederlands Rode Kruis een nieuwe campagne gestart.

Onder de noemer 'Hoe overleef ik een festival' worden via een website, een app en diverse sociale media tips gegeven die moeten voorkomen dat mensen zich onwetend in allerlei avonturen storten en vervolgens op de afdeling eerste hulp van een ziekenhuis belanden. Het gebeurt namelijk steeds vaker dat mensen zich op een festival melden bij de aldaar aanwezige EHBO-post met een ernstige vergiftiging. Vaak zijn het drugs als XTC en GHB die verantwoordelijk zijn voor acute gezondheidsproblemen en daar wil het Nederlandse Rode Kruis een einde aan maken. Door onwetendheid en het onjuist gebruiken van dergelijke middelen gaat het veel te vaak mis en dat is levensgevaarlijk. Er is een soort preventieve test ontwikkeld, die bezoekers kunnen afnemen voordat ze naar een festival gaan. Deze ludieke test geeft inzicht in de situatie, je krijgt als bezoeker een indruk van wat voor soort festivalganger je precies bent en waar de gevaren voor jou schuilen.

Ook worden op de website allerlei tips gegeven waardoor festivalgangers beter voorbereid op weg kunnen gaan naar het evenement. Zo wordt benadrukt dat het belangrijk is om altijd een flesje drinkwater bij de hand te hebben, evenals zonnebrandcrème en een hoofddeksel, dat ervoor zorgt dat je letterlijk het hoofd koel houdt bij extreme (zonne)warmte. Ook het dragen van comfortabele schoenen, om blaren te voorkomen, wordt geadviseerd. De tips met betrekking tot het drinkwater en het koelen van het lichaam houden overigens direct verband met het drugsgebruik op festivals. In XTC-pillen zit de stof MDMA en deze stof verhoogt de kans op oververhitting van het lichaam. Dat komt omdat je, door het gebruik van de drug, minder goed voelt of je te warm bent, vocht nodig hebt of uitgeput bent. Als regel geldt dat het verstandig is om per uur een glas water te drinken. Iemand kan onvoldoende drinken en daardoor verschijnselen van uitdroging krijgen, maar te veel is ook niet goed en kan zelfs dodelijk zijn in combinatie met het gebruiken van drugs.

Het klinkt niet heel logisch, maar wel veelbelovend. Er wordt gewerkt aan een pil die ons moet beschermen tegen gehoorschade. Steeds meer mensen lopen blijvende schade aan het gehoor op doordat ze hun oren te vaak en te lang blootstellen aan te veel lawaai. Met name bij feesten en concerten staat de geluidsinstallatie vaak zo hard, dat blijvende gehoorschade een reëel gevaar vormt. Jongeren zijn zich daar vaak niet voldoende van bewust en dragen geen beschermende middelen.

Met name dat laatste is een interessant gegeven voor de ontwikkelaars van de pil, want waarom zouden jongeren een pil gaan slikken wanneer ze niet beseffen wat de gevolgen kunnen zijn van een overdosis lawaai...? Om maar eens met dat laatste te beginnen, hoeveel geluid kunnen onze oren eigenlijk verdragen...? Geluidssterkte wordt uitgedrukt in decibel. In principe is er geen gevaar voor gehoorschade wanneer het geluid beneden de 75 decibel blijft. Wanneer je acht uur per dag een geluidsniveau van 80 decibel zou horen, begeef je jezelf op de gevarengrens. Is het niveau bij herhaling 90 decibel of hoger, dan kan er blijvende schade ontstaan. Een volume van 100 decibel of meer doet pijn aan de oren en levert doorgaans schade op aan de zintuighaartjes in de oren. Die schade is niet meer te herstellen. Ter vergelijking, een grasmaaier of kettingzaag levert een volume op dat varieert tussen 90 en 105 decibel. Daarom dragen medewerkers in de bouw en de plantsoenendienst altijd gehoorbeschermers wanneer ze dagelijks met dergelijke apparaten moeten werken. Een complete schoolklas die tegelijk hard begint te gillen, kan een volume produceren van 120 decibel. Dat kan dus voor acute gehoorschade zorgen. Overigens geldt dat hoge tonen over het algemeen meer schade kunnen aanrichten aan ons gehoor dan lage tonen.

Wanneer de zintuighaartjes binnen in ons oor beschadigd zijn, kunnen ze de geluiden in onze omgeving niet meer zo registreren als het hoort. Wellicht ben je ooit geconfronteerd met een luide knal op geringe afstand, bijvoorbeeld door vuurwerk, en herken je de situatie dat je daarna een soort ruis hoorde, die uiteindelijk weer verdween. Ook na een avondje uit in een lawaaiige omgeving, kun je last hebben van een ruis in je oor. Wanneer dat incidenteel gebeurt, zijn de zintuighaartjes nog wel in staat zich te herstellen, maar wanneer dergelijke beschadigingen vaker optreden, resulteert dat in blijvend letsel. Het gevolg is dat je bepaalde geluiden helemaal niet meer kunt waarnemen. Het wordt dan bijvoorbeeld lastig om een gesprek met iemand te hebben in een rumoerige ruimte of om van een theatervoorstelling alles goed te kunnen horen. Maar hoe kan een pil ons nu beschermen tegen geluiden, zou je zeggen. Die geluiden komen immers toch wel op ons af. Toch zijn wetenschappers positief gestemd over de mogelijkheden. Door het toedienen van bepaalde vitaminen en magnesium kun je de cellen in ons lichaam beïnvloeden. Op die manier zouden we voortaan beter bestand moeten zijn tegen luide volumes. Dat dit geen overbodige luxe is, blijkt uit onderzoeksgegevens van enige tijd geleden. Met name jongeren tussen 18 en 30 jaar ervaart in hoge mate gehoorproblemen na het uitgaan. Bijna een op de vijf houdt er volgens schattingen blijvende schade aan over.

Geweld in de privésfeer is de meest omvangrijke vorm van geweld in onze samenleving. Het is dan ook niet zonder reden, dat er de laatste jaren steeds nadrukkelijker aandacht wordt gevraagd voor de problematiek rond huiselijk geweld. Met grote mediacampagnes als 'Het houdt niet op, niet vanzelf' wordt getracht om de slachtoffers van huiselijk geweld te bereiken en hen te laten inzien dat ze zelf aan de bel zullen moeten trekken om verandering in hun situatie te krijgen. Dat is hard nodig, want uit recente cijfers blijkt dat steeds meer mensen vragen om hulp in verband met huiselijk geweld.

Korrelatie is een professionele hulpverleningsorganisatie met maatschappelijk werkers en psychologen in dienst. Er wordt hulp geboden bij psychische en sociale problemen. Deze organisatie rapporteerde een toename van het aantal hulpvragen wegens huiselijk geweld met maar liefst 41% in de eerste vier maanden van 2016, vergeleken met dezelfde periode in 2015. In de meeste gevallen hadden de meldingen betrekking op de mishandeling van kinderen en op mishandeling van volwassenen door de eigen partner. De overheid gaat ervan uit dat op jaarbasis 200.00 tot 300.000 mensen te maken krijgen met een vorm van huiselijk geweld. Dat kan zowel fysiek geweld zijn als psychische mishandeling. Het gaat hier om schattingen, want lang niet iedereen die slachtoffer is van huiselijk geweld, durft ermee voor de dag te komen. Vaak blijken mensen zichzelf de schuld te geven van het geweld dat is ontstaan of durft men uit schaamte geen hulp van derden in te schakelen. Ook wordt daar vaak mee gewacht uit angst dat het geweld daardoor nog grotere vormen zal gaan aannemen.

Toch blijken er nu dus veel meer mensen de stap te zetten en daadwerkelijk professionele hulp te zoeken. Of dit duidt op een toename van het aantal gevallen van huiselijk geweld, is echter niet duidelijk. Het zou ook goed te maken kunnen hebben met de campagnes die de overheid heeft gevoerd om het melden van huiselijk geweld te stimuleren. Immers, hoe meer mensen kennis genomen hebben van deze campagnes, hoe beter de doelgroep is bereikt en hoe groter bij deze doelgroep wellicht het besef is geworden dat ze zelf de stap moeten zetten om tot een oplossing te komen. Een kanttekening die hierbij wel moet worden geplaatst, is het feit dat veel mensen aan de hulpverleners van Korrelatie hebben laten weten dat ze niet weten waar ze huiselijk geweld moeten melden. Wat dat laatste betreft, het melden van huiselijk geweld kan bij de organisatie Veilig Thuis, telefonisch via nummer 0800 2000 (24 uur per dag bereikbaar) of via de website www.vooreenveiligthuis.nl. Verder hebben de hulpverleners van Korrelatie vaak te maken met mensen die bellen omdat ze zich zorgen maken over anderen.